ariza tipler

ariza tipleri sevmisimdir evvelden beri.. hayata karsi bir duruslari, tepkileri vardir, yasanmisliklarin etkileri vardir o insanlarda. plastik guluslerden, gosteristen uzak sahici dunyalarinda, bircok normal ve mutlu gozuken insandan daha normal ve mutludurlar aslinda. daha iceten daha insandir onlar. cikarlardan cok uzak kimseye eyvallah etmeyen, kimseye caka satmayan, gercekten dost, gercekten yardimsever..

instagramda biraz gezindim, gordugum fotograflar dusundurttu bunlari bana. hep bir yaris, gercekten mutlu olma degil kendini mutlu gosterme yarisi, ne garip.. niye ki, neden.. ici  bos mutlulugu ne yapayim ben. mutlu olsun herkes ve mutludur da zaten umarim. ama bir sisirme, bir gosteris var. bir desifre var.. ne mutlulugumu, ne de mutsuzlugumu bu kadar gozler onune sermek istemem. bu kadar mahremiyetsizlik boguyor beni. paylasmak guzel sey, gulmek, sevmek, sevilmek... ama herseyi bu kadar ayrintili gozler onune sermek ne kadar akillica bilemiyorum.. eskiden sandiklarin icinde ya da ayri hususi bir yerde saklanirdi fotograflar, herkesin ulasamayacagi yerde. simdi gozler onunde. haset insanlar, nazari cok degen insanlardan korkarim ben.. sonra imkani kisitli insanlarin da gipta damarini tahrik etmekten de korkarim. nerden nereye, neyse en iyisi kesmek bu konuyu..

tartilmadim bu sabah, en az 3 gun tartilmadan gayret edip sonra bir bakmaliyim. duraklama donemine girdim, yediklerime cok dikkat ediyorum ama hareketsizim cok. spor yapmayi bir duzene koymaliyim yoksa sabrim tukenecek. cok ta yazasim yok, hadi bana musade.

kedi mi alsam acep bilemedim ki

zor arkadas ana olmak zor cookk zor. instagram da bazi kisiler hep fotografli kilo bildirimi yapiyorlar, hatta herkes oyle yapiyor. bi foto cekemedim ki koyayim. sabahlari bebeler aciktik diye zip zip ziplarken ben cogu zaman tartilmayi bile unutuyorum, tartildigim zaman foto cekmeyi unutuyorum yada tartinin uzerinde geliyor aklima, getirin benim telefonumu diye seslenecek olsam kapinin onunde nobet bekleyen bebeler iceri dalacak. gidip kendim alsam kapiyi acinca pacama yapisacaklar yok olmuyor arkadas. yani zaten kimseye de bisey ispatlamak zorunda degilim 65 kiloyum da 50 kilo olacagim desem neyse pasa pasa soyluyorum 104 le basladim 99.6 yim suan.

hic spor yapamiyorum, gun icinde madden degil ama manen cok yoruluyorum. kizin tatili son bugun yarin okula basliyor, oglanla bas basa kalacagiz. onu da sutten kesemedim, gece zaten 12 ye dogru yatiyorum sabah  yediye kadar 5 kere uyaniyorum besleyeyim onu diye, bazen tam dalamiyor yaninda uyukluyorum 1 saat sonra kendime gelip yatagima gidiyorum bir de o zaman uyaniyorum. sabahlari zombi gibi kalkiyorum. cogu zaman gamsizliga vuruyorum, takmiyorum ama kiz cocuk ve erkek cocuk buyutmek arasinda daglar kadar fark varmis. erkek cocuklari daha gec buyuyorlar ve olgunlasiyorlar. ilk cocugu erkek olanlar veya birden fazla erkek cocuk buyuten annelerin onunde saygiyla egiliyorum, tebrik ediyorum.

suan kontrollu yemek icin elimden geleni yapiyorum ama okullarin tatil olmasi nedeniyle daha cok hamurisi yapiyorum cocuklara. ben de arada yemis oluyorum, suan hedefim kilomu korumak. onumuzeki hafta duzene girerim yavas yavas. bu sefer onceki diyetlerime gore cok daha fazla temkinliyim. diyet zorlastigi zamanlar koyvermek yerine mevcut kilomu korumak icin elimden geleni yapiyorum. gitsin su kilolar bir daha da geri gelmesin insallah bu sefer son olsun.

bu arada yavrular pesimi biraksin diye bazen kedi almayi dusunuyorum, basliga bir anlam veremezseniz diye aciklayayim dedim:)